Piše: Siniša Lazić

Flying Swords of Dragon Gate je rimejk  filma Dragon Inn iz 1992. u režiji Raymond Leeja, koji je opet rimejk kultnog King Huovog ostvarenja Dragon Gate Inn iz 1967. U odnosu na originalni Dragon Inn, iako djelimično zadržava naslov, priča i likovi se mnogo više zasnivaju na filmu iz 1992. kojeg je producirao upravo Tsui Hark.

Iako žanrovski precizno profilisan, Flying Swords of Dragon Gate je ostvarenje koje je pravljeno za najširu gledalačku publiku. Prethodni filmovi Tsui Harka su bili čvrste cjeline od najavne do odjavne špice, bez praznog hoda. Ovdje, međutim, imamo nekoherentnu radnju sa gomilom likova, nabacane akcione scene i specijalne efekata, ne koje je otišao veći dio budžeta od 35 miliona dolara.

Film otvara nostalgični obračun dvije legende Jet Lija, koji glumi Zhao Huai’ana, neprijatelja Minga i glavnog likvidatora imperatorovih ljudi i Gordon Liua u ulozi imperijalnog evnuha. Nažalost, nakon snimanja ovog filma Gordon Liu je imao ozbiljan moždani udar i pitanje je da li ćemo ga ikada više vidjeti na ekranu.

Nakon toga misteriozna Ling Lanqiu (Zhou Xun) preobučena u Zhaoa, spašava trudnu konkubinu Su (Mavis Fan) koja je pobjagla iz imperatorove palate i zajedno sa njom dolazi u gostionicu Dragon Inn kako bi se sakrile.  Na njihovom tragu su i imperijalne ubice na čelu sa evnuhom Yu Huatian (Chen Kun), a u gostionicu dolazi i Zhao koji ima ambiciju da eliminiše Yua. U gostionici nalaze i grupu lovaca na zlato pošto, po legendi, ispod gostionice se nalazi zakopano blago koje može otkriti samo gigantska oluja.

Kako oluja nailazi unutar gostionice situacija se sve više komplikuje. Pošto su svi zatvoreni i osuđeni jedni na druge, odnosi postaju sve napetiji.  Slijedi čitav niz scenarističkih obrta, u gostionici, u sobama, u podzemnim prolazima, pred gostionicom itd. Nižu se u nedogled subplotovi koji dodatno komplikuju ionako komplikovane odnose i služe samo kao prilika za defile novih likova ili kao izgovor za novu tuču. Međutim, sve ovo nije  pretencioznost reditelja, već stari običaj hongkongških autora da se obuhvati što više likova i situacija u manjem vremenskom periodu, vjerovatno ostao od adaptacija kineskih novela.

Tsui Hark je opsesivno kompulsivan kada su detalji u pitanju, tako da o fotografiji , scenografiji  i kostimima ne treba trošiti riječi. On se i dalje drži estetskih principa modernog kineskog akcionog filma, tj. živih, kontrastnih boja i vizuelnog pretjerivanja u maniru filmova Hero ili Curse of the Golden Flower.

Ipak, scene borbe su previše  stilizovane i tu se gubi osjećaj prave akcije . To je već postalo neizostavna odlika svih recentnih ostvarenja koje pripadaju žanru borilačkog filma. Još veći problem je što je akcija potpuno prilagođena 3D. Čak i kada se spuste na zemlju, a to je rijetko, nemate osjećaj da glumci zaista učestvuju u akciji, već da se borba vodi između CGI animacije i 3D efekata. U završnoj sceni Jet Li i Chen Kun stoje u oluji i samo mašu mačevima, što sve izgleda vrlo vještački. Kompjuterski napravljeno okruženje zaista je impresivno, posebno efekti oluje,  ali za prave fanove to jednostavno nije dovoljno. Akciona koreografija koja bi trebalo da je u prvom planu je skrajnuta. U tom smislu Detective Dee izgleda kao mnogo zaokruženiji film kada je ovaj aspekt produkcije u pitanju.

Jet Li, kome je ovo prva saradnja sa Tsui Harkom još od Once Upon a Time in China  serijala, se ne trudi previše oko svog lika, što i nije bilo potrebno jer likovi su samo skice. On je kroz film uglavnom rezervisan   i radi ono što najbolje zna – mlati mačem. Za razvoj ozbiljnijih likova od silne akcije nije bilo vremena. Sve se svelo na mješavinu red dijaloga, pa red akcije, pa još akcije, a bez pokušaja dublje karakterizacije likova.

Ritam Tsu Harkovih filmova je kao trka na 100 metara. On nameće tempo takvom brzinom koja gledaocu ne pruža previše vremena za sabiranje utisaka, dovodeći ga na taj način u poziciju više kao posmatrača akcije nego radnje. Zaista je teško pratiti radnju i za one koji su gledali njegove ranije filmove. U takvoj situaciji ne pomažu ni spektakularni spacijalni efekti i završni obračun Jet Lija, Ling Lanqiu i lovaca na blago s jedne strane, i Chen Kuna i njegovih ljudi sa druge, koji traje dobrih dvadesetak minuta.

Ali, da je baš sve tako crno, i nije. Tsui Hark kao reditelj  je zanatski i dalje na vrhuncu. Izbor glumaca je odličan, posebno se ističe tajvanska glumica  Kwai Lun Mei kao vođa plemena lovaca na blago. Hemija između Jet Lija i Ling Lanqiu je mogla biti i bolja, dok svi komplimenti idu na račun Chen Kuna, koji je sjajno odigrao dvostruku ulogu.

Ipak, zbog svega navedenog Flying Swords of Dragon Gate mogu da preporučim samo istinskim fanovima azijske akcije ako ništa drugo onda zbog njegovog vizuelnog kvaliteta, ali samo u bioskopu.

BL!N MAGAZIN