Sulejman II od Ibrahima je bio sultan koji je prije stupanja na prijesto proveo 46 godina u kavezu, zatvoru za prinčeve.
Rođen 1642. godine od oca Ibrahima Ludog i majke Srpkinje Katarine, kasnije Salihe Dilašub sultanije, princ Sulejman nije imao sretnu mladost i odrastanje. Njegov stariji brat Mehmed IV je došao na vlast dok su obojica bili djeca, a nakon što je njihov otac utamničen i pogubljen.
Da stvar bude komplikovanija, vladavina njegovog brata je bila druga najduža u istoriji Osmanskog carstva.
Sve vrijeme ili preciznije rečeno u vremenskom intervalu od 46 godina - Sulejman je proveo u kavezu poput svog oca Ibrahima, za kog mnogi veruju da je tu i izgubio razum. Ovo je u stvari bio zatvor za prinčeve i potencijalne pretendente na prijesto, koji se nalazio u okviru harema Topkapi palate.
Sultan Ibrahim, otac Sulejmana II, Wikipedia
Međutim, nakon druge bitke na Moharaču tokom 1687. godine i poraza koji je turska vojska pretrpjela, carstvo je zapalo u krizu. Najviši zvaničnici su u tajnosti riješili kako je vrijeme da sultan Mehmed IV, ode. To je i učinjeno uz pomoć Janjičara, nakon čega je zatvoren i odveden u Adrijanopolj, gdje umire. Umjesto njega na prijesto se popeo sultan Sulejman II od Ibrahima.
Vrijeme provedeno u zatvoru na njega je uticalo drugačije nego na njegovog oca, a umjesto mentalnih problema u njemu je rasla ambicija. Stoga je vrlo brzo sproveo niz reformi koje su doprinijele stabilizaciji stanja u carstvu, a dio zasluga za ovo se svakako pripisuje i njegovom veziru Mehmed-paši. Ohrabren ovim početnim uspjesima, dao je sebi zadatak da njegovo ime ostane upamćeno u istoriji, kao što je to bilo u slučaju njegovog pretka Sulejmana Veličanstvenog.
Sulejman II, Wikipedia
To se nikada nije desilo, prije svega jer je njegovo zdravstveno stanje bilo izuzetno loše. Ali i zato što je njegova vojska ubrzo počela da niže poraz za porazom - prvo u Ugarskoj, a zatim i u Dalmaciji. Do 1689. godine, Osmanlije su redom izgubile i sljedeće gradove: Beograd, Smederevo, Herceg Novi i Niš. Interesantno je da je o padu spomenutog bokeškog grada pisao čak i Njegoš u svom djelu "Gorski vijenac".
Iako je već sljedeće godine, vezir Mustafa-paša reorganizovao vojsku i uz pomoć tartarske armije uspio da ponovo vrati Beograd, Niš i Smederevo, kao i da zabilježi uspjehe u Transilvaniji i Albaniji, već 1691. godine je doživio strahovit poraz u bici kod Slankamena u kojoj je i ubijen.
Djelovalo je kao da ne može biti gore, a onda je stilga i vijest da je Sulejman II pao u komu iz koje se više nije ni probudio. Zli jezici su šaputali da se upravo mrtav približio najviše što je mogao Sulejmanu Veličanstvenom, jer je krajem juna 1691. godine sahranjen u njegovoj blizini.
(Stil.rs/DEPO PORTAL/ad)