Poznata TV lice Dalija Hasanbegović-Konaković, novinarka i supruga lidera Naroda i pravde Elmedina Konakovića, oglasila se danas na svom zvaničnom Facebook profilu te ispričala priču o svom ocu.
Govorila je, naime, o ubistvu hafize Mulije i njenog brata, hafiza Osmana. Oni su svirepo pobijeni pod još nerazjašnjenim okolnostima. Pokušaji da se dođe do ubice(a) sestre i brata Merhemić, potomaka hadži Mujage, su propali.
Taj zločin ostao je jedna od sarajevskih misterija.
- Trideset šest godina misterije. Ili pravosuđa i u onom sistemu. Na današnji dan, 7. aprila 1985. godine u svojoj kući uz Carevu džamiju na Bistriku svirepo su ubijeni brat i sestra moje nane, djeca hadži Mujage Merhemića - hafiza Mula-hanuma i hafiz Osman ef. Merhemić. Mjesec dana uoči ramazana. Oboje su postili. Ubijeni su nekad prije iftara tu večer.
Dženazu im je klanjao dugogodišnji porodični prijatelj, hafiz Halid ef. Hadžimulić.
Šef Odjela za ubistva PU Stari Grad u to vrijeme bio je Momčilo Mandić. Čuli ste za njega u ratu, nema potrebe da detaljišem.
Istraga je od početka vođena u pogrešnom smjeru, bez ikakvog konkretnog dokaza, jedini osumnjičenik je bio njihov sestrić Irfan, moj tata. Držali su ga u zatvoru do juna 1985. i mučenjem pokušavali natjerati da prizna dvostruko ubistvo svoje vlastite tetke i daidže. Cilj nije bio pronaći ubice ili su ih već znali, jedini cilj je bio slomiti mog tatu. Bez ijednog jedinog dokaza. Mladi isljednik koji je ispitivao mog tatu, musliman, kasnije nagrađen pozicijom načelnika PU jedne cijele velike sarajevske opštine, prije nekoliko godina penzionisan kao ugledni član ovog našeg novog sistema, mom tati je govorio da "dokazi ne trebaju, jer ima lice ubice". Bila sam premala da se sjećam, ali zvanični dokumenti sve pamte pa citiram iz njih. Tatu nisu mogli slomiti i morali su ga pustiti.
Tek 15 mjeseci poslije ubistva (da, godinu, tri mjeseca i dva dana kasnije) istražni sudija donosi naredbu da se uradi sudskomedicinsko vjestačenje uzroka smrti i okolnosti pod kojima su stradali te na koji način i kojim sredstvom su im nanesene povrede, kao i dinamiku događaja pri nanošenju tjelesnih povreda. Ubica ili ubice već davno su se sklonili, a vještačenje tako starih tragova nije dalo nikakav rezultat.
Istragu protiv mog tate su zvanično obustavili tek 1987. On je tri godine kasnije stradao u vrlo čudnoj avionskoj nesreći i to je bio kraj osam vrlo turbulentnih godina njegove borbe s četničkom vrhuškom komunističkih vlasti u Beogradu. Povod za sve je bila činjenica da se usprotivio njihovoj odluci da se novi moderni aerodrom za Olimpijadu gradi na Sokocu i uspio nemoguće, sa mišljenjima svih najrelevantnijih svjetskih stručnjaka iz te oblasti natjerati ih da ponište prvobitnu odluku i vrate aerodrom u Sarajevo. Zato se on počeo graditi među zadnjim olimpijskim projektima. Moj tata je bio tadašnji direktor Aerodroma.
Trebala bi nekad uskoro izaći i monografija o 45 godina Aerodroma u Sarajevu, vrlo me zanima hoće li se sjetiti da spomenu Irfana Hasanbegovića, njegovu zaslugu za modernizaciju, sve nagrade koje su dobili i njegov rad na tome da DC 10 sleti na našu pistu. Aerodrom njegovog grada, koji ga je koštao reputacije, do optužbe za ubistvo, najprljavije kampanje su vodili protiv njega i, na kraju, koštao ga je života.
A je li ubistvo Mule i Osme Merhemića imalo veze sa progonom Irfana ili je dio hajke i zastrašivanja uglednih muslimana nakon Sarajevskog procesa ili je rezultat nečega potpuno trećeg, možemo samo nagađati. Mrtva usta ne govore, a sve je manje živih svjedoka tog vremena - navodi u svom statusu Dalija Hasanbegović-Konaković.
(DEPO PORTAL/md)